Uzun yıllardır arkadaşlarıma sorduğum bir soru var. Tatil dönüşü tekrar aklıma geldi bu soru. Acaba bir gün içimizdeki keşfetme arzusu yok olur mu? Şu an bu heyecanı taşırken sınırları zorlamalı mıyız? Çoğunlukla benim savunduğum görüşe benzer cevaplar almaktayım. Belirli bir yaştan sonra konfor alanımızı bırakmak daha da güçleşecek ve belirli ölçüde heyecanımız azalacak. Şu an bu hislere sahipken sonuna kadar gitmek, yaşadığını hissetmek için elzem bana göre. Bir sabah uyandığımda o şehri de görmeyivereyim, bunu da yapmayıvereyim demekten çok korkuyorum. Bu korku diğer korkular gibi nefes alışverişlerinizi değiştirecek cinsten değil. Yalnızca hayatı gerçekten yaşamak isteyen birinin aklındaki sorularının geleceğe dair şekillenmesinden ibaret.
Elimizde olan hislerle ilgili ne yapabiliriz? Onları dönüştürmek mi asıl olan yoksa onlara uygun yaşamak mı? Gelecekte içimizdeki bu keşfetme arzusunun yok olacağına dair korkum da işte bu noktada gün yüzüne çıkıyor. Oysa insan elindeki heyecanla şu an yapması gereken şeyleri yapabiliyor mu? Uygun koşullar her zaman var olmayabilir ancak kısmen yaratılabilir. O sebepledir ki şu an keşfetme arzusu hala içimizdeyken bu yolda ilerlemek gerekir. Bundan yıllar sonra konfor alanı bizi zincirlediğinde veya sizin hayal gücünüze bıraktığım birçok engel sizi geri durdurduğunda şu anki kendinize kızmaktır sanırım en büyük pişmanlığı yaratacak olan. Bu yazıya başlarken aklımda bir motivasyon metni oluşturmak yoktu ancak kelimeler evrildi motivasyon cümlelerine. Çıkın ve yaşayın! :)
Yaşadığımız hislerin arkasında olmamız gerekiyor. Bir heyecan, arzu, merak varsa peşinden gitmeliyiz. Bu durumu hedonist bir yaklaşımla savunanlar var belki haklılar belki değiller. Benim bu noktada inandığım şey hislerimizi gelecekte aynı şekilde deneyimleyemeyebiliriz. Dolayısıyla onları tam şu an kucaklayıp peşinden gitmeliyiz. Bunu yalnızca pozitif bir yerden savunmak doğru olmayacaktır. Öfke, korku, üzüntü varsa yine bunları dönüştürmek yerine doyasıya yaşamalı insan. Bunları yaşarken hissettiklerini kucaklamalı. Benim en büyük korkum bu negatif hisler değil gelecekte birçok histen mahrum kısır insanlara dönüşmekten, bu hisleri yaşayamamaktan gelir.
Başlığımız 'siz de kaşif misiniz?' Bunun nedeni insanların tüm hisleri ne kadar kucaklayıp, özümsediğine olan merakımdan geliyor. Şu an kaşifseniz eğer ileride de olacak mısınız? Şu an ki merak duygusuyla ne yapıyorsunuz? Umarım ileride kılınızı kıpırdatmayacağınız şeyleri büyük bir coşkuyla yapıyorsunuzdur şimdi lakin benim hayattan anladığım bu, şu sıralar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder